Lichtpuntjes

tijdens de lockdown

Bijbelverhalen vertalen, verwerkingsopdrachten erbij maken, Bijbelverhalen uitdelen en taalstudie. Zomaar een rijtje met onze belangrijkste taken in de afgelopen weken. Normaal gesproken is het onze hoofdtaak om kinderen uit de Bijbel vertellen. Dit kon vanwege de maatregelen rondom corona niet doorgaan, want het was verboden om in groepen bij elkaar te komen. Gelukkig is het nu weer toegestaan om met 50 personen bij elkaar te komen. We mogen onze hoofdtaak dus weer oppakken!

Het is moeilijk dat we de kinderen niet uit de Bijbel konden vertellen in de achterliggende weken tijdens de lockdown. Het zijn allemaal kinderen met een ziel voor de eeuwigheid. Als je daar iets van beseft, dan voel je de noodzaak van het werk. Toch waren er in deze periode ook lichtpuntjes.

Het grootste ‘lichtpunt’ is wel dat de Heere niet gebonden is aan personen, plaatsen of tijden. De Heere kan net zo goed Zijn zegen geven aan een kind dat een Bijbelverhaal leest in een schemerige hut, als aan een kind dat luistert naar een Bijbelvertelling. Dat gaf hoop en moed om door te gaan met het werk, ook al was het op een andere manier.

Een ander lichtpuntje is dat we in de afgelopen weken meer kinderen bereikt hebben met het uitdelen van de Bijbelverhalen. Bij het vertellen van de Bijbelverhalen moeten we normaal gesproken de kinderen opdelen in groepen. Voornamelijk in Refilwe kunnen we de kinderen met een Bijbelvertelling dan één keer in de twee weken bereiken, vanwege de grote groep kinderen. Nu konden we álle kinderen die er waren elke keer een Bijbelverhaal meegeven.

Tenslotte nog een lichtpuntje die voor mij en mijn collega hartverwarmend én hoopgevend is geweest. Op een ochtend reden wij naar Hammanskraal om Bijbelverhalen uit de delen aan de kinderen die eten kwamen halen. Op het grondpad richting de Garden of Hope zagen wij een paar tienerjongens voetballen. Ze keken op van hun spel toen ze onze auto aan hoorden komen. Ik zag hun ogen oplichten, ik zag ze lachen en hoorde ze roepen en daar kwamen ze aangerend. Na ze begroet te hebben, kwam de hartverwarmende en hoopgevende vraag: “Gaan jullie weer beginnen? We zullen allemaal onze handen wassen van tevoren en onze maskers dragen. Kunnen we dan alstublieft weer beginnen?” Ze hebben ons geprobeerd te overtuigen. Hoewel ik mij hierin graag had laten overtuigen, moesten wij als antwoord geven dat het nog niet kon vanwege de maatregelen van de overheid. Toch deed deze korte ontmoeting ons goed. Het geeft ons hoop om door te gaan. Wie weet, stelde één van deze jongens de vraag vanuit zijn hart, omdat hij meer wil horen over de Heere en Zijn Woord.

Teunie Oosterwijk