Geduld is een schone zaak
Een knipoog terug
Een mooi Nederland spreekwoord, maar wij kunnen een voorbeeld nemen aan de mensen in Zuid-Afrika. Sommige kinderen komen snel uit school naar de gaarkeuken om vervolgens direct naar de zaal te komen waar wij de middagen met hen doorbrengen. Anderen hebben niet zoveel haast en daarom kan het zomaar gebeuren dat de eerste kinderen een half uur moeten wachten. Dat is geen probleem! Ik heb nog geen één kind horen zeggen dat ze zo lang moeten wachten voordat we beginnen.
In het werken met deze kinderen is geduld werkelijk een schone zaak. Een kleine maand geleden hielden vrijwel alle kinderen zich letterlijk en figuurlijk op afstand. Ze toonden dit op verschillende manieren. De ene deed of hij je niet zag, de volgende staarde je enkel nieuwsgierig aan en een ander groette verlegen of juist stoer. Ondanks de afstand en hun ontwijkend gedrag heb ik geprobeerd om contact met de kinderen te maken. Een groet in Sepedi, een knipoog, een duim omhoog, een korte vraag of gewoon een glimlach. Het leek op dat moment weinig resultaat te hebben, want er kwam meestal geen duidelijke reactie terug. Toch heeft dat mij er niet van weerhouden om ermee door te gaan.
Deze week merkte ik een omslag en komen de kinderen een stapje dichterbij; letterlijk en figuurlijk. Dinsdag zag ik een meisje dat Carianne even een knuffel gaf. Niet lang daarna voelde ik twee armpjes om mijn nek toen ik op mijn krukje zat. Het was hetzelfde meisje. Ik pakte haar armpjes vast, stond op en liep een rondje met haar op mijn rug. Toen was het hek van de dam en wilden ze allemaal een keer en ook Carianne moest eraan geloven. Woensdag kwam een jongetje even naar mij toe om te groeten met zijn duim tegen mijn duim. We hadden allebei een dikke grijns op ons gezicht. Donderdag kwam ik de zaal inlopen en ik zag een jongetje gemaakt onverschillig en stoer op mijn krukje zitten. Iets voorovergebogen, twee handen in zijn zij, ogen iets naar beneden gericht en een strakke trek om zijn mond. Op een paar meter afstand bleef ik staan en keek hem aan terwijl ik dezelfde houding als hij aannam. Toen hij mij zo zag, veranderde zijn houding en gezicht helemaal en schoot hij in de lach. Ik liep naar hem toe en ging op mijn krukje zitten. De stoere kerel was verdwenen en hij kwam vlak voor mij op het kleed op de grond zitten. Wat een verschil met de vorige keer, want toen zat hij onderuitgezakt zover mogelijk achteraan. Ja, rustig afwachten wordt beloond!
Teunie Oosterwijk
