En toen werd alles anders... 

Nieuwe ontwikkelingen in Zuid-Afrika

En toen werd alles anders… Alle (schijn)zekerheden en alledaagse dingen bleken opeens niet meer vanzelfsprekend te zijn. Iets waar iedereen in de afgelopen weken ongetwijfeld mee geconfronteerd werd. Zo ook wij in Zuid-Afrika.

In de vorige blog vertelde mijn collega Teunie al iets over de ontwikkelingen rondom het coronavirus in relatie tot ons werk in Zuid-Afrika. Deze blog kan gezien worden als een vervolg daarop.

Zoals Teunie schreef, kondigde president Ramaphosa op 23 maart aan dat er met ingang van vrijdag 27 maart een totale lockdown zou komen in Zuid-Afrika. Dit houdt in dat je op dit moment als gewone burger in Zuid-Afrika onder geen enkele omstandigheid de straat op mag, behalve als het absoluut noodzakelijk is, zoals voor het kopen van voedingsmiddelen en medische noodgevallen.

Toen dit maandag werd aangekondigd, ging er opnieuw een grote streep door onze aangepaste plannen. De lockdown betekent namelijk dat we niet meer naar Refilwe en Hammanskraal kunnen gaan om de mensen bij te staan en op de tuin te werken. Daarom besloten we op dinsdag nog snel alle tasjes af te leveren die we al klaar hadden staan voor de grannies en de gezinnen van ‘onze’ kinderen in Hammanskraal. Toen we echter die ochtend belden met het bestuur van Stichting Bethlehem, bleek dat de situatie in de gebieden zodanig veranderd was dat het voor ons niet veilig meer zou zijn om daarheen te gaan. Er waren namelijk mensen die de blanken de schuld gaven van de ziekte, omdat zij deze door het vele reizen naar Zuid-Afrika zouden hebben gebracht. Dat betekende dus opnieuw een bijstelling van onze plannen.

Gelukkig waren Presley en Itumeleng, onze lokale medewerkers in Hammanskraal, bereid om naar ons toe te rijden en de tasjes op te halen. Vervolgens hebben zij de tasjes met levensmiddelen en evangelisatiemateriaal afgeleverd bij de grannies en gezinnen in Hammanskraal.

Afgezien daarvan was het de vraag of we in Zuid-Afrika moesten/wilden blijven. We kunnen daar op dit moment immers praktisch gezien niets voor de mensen betekenen, en het is nog onduidelijk hoe de situatie zich zal ontwikkelen en hoelang dit zal voortduren. In overleg met het bestuur is daarom besloten dat de keuze aan ons was of we terug wilden keren naar Nederland of de periode van isolatie in Zuid-Afrika door wilden brengen. Daarop hebben Teunie en ik besloten om nog te proberen voor het ingaan van de lockdown het land te verlaten. Kees en Else Lokerse gaven aan dat ze in Zuid-Afrika zouden blijven.

Het lukte ons om één van de laatste beschikbare vliegtickets te boeken. Toen zat ik dus ineens mijn koffer te pakken, en op donderdag stapten we in het vliegtuig om terug te keren naar Nederland. Het was allemaal zo onwerkelijk! Na een lange en vreemde reis arriveerden we vrijdag veilig in Nederland.

Het voelt heel dubbel om in Nederland te zijn. Rationeel gezien weet ik dat ik in Zuid-Afrika praktisch gezien net zo weinig voor de mensen kan betekenen als hier in Nederland. Maar toch voelt het voor mij alsof we hen in de steek laten. En de onzekerheid over wanneer en óf we elkaar weer terug zullen zien, is ook moeilijk. Het is fijn om te weten dat er zowel in Hammanskraal als in Refilwe in noodgevallen nog hulp kan worden verleend door lokale medewerkers. Maar de meeste troost put ik uit de wetenschap dat God overal is, ook bij ‘onze’ kinderen en hun families. Het enige wat ik nu kan doen, is bidden dat Hij hen zal beschermen en met hen zal zijn. En bovenal dat Hij het zaad wat wij hebben mogen strooien, tot wasdom zal brengen. Ook juist in deze omstandigheden. Daar heeft de Heere ons niet voor nodig. Dan moeten en mogen we alles in Zijn handen overlaten met de bede of deze weg tot een eeuwige zegen mag zijn voor de kinderen, hun families, de grannies, de lokale medewerkers, maar ook voor ons persoonlijk. Bidt u met ons mee?

Carianne van Holst