Een zonnestraaltje 

van een kind, voor een kind

In Nederland vroeg een kennis aan mij of de kinderen waar ik mee werk het leuk zouden vinden om een kaart te krijgen van kinderen uit Nederland. Aangezien deze kinderen weinig hebben en hierdoor met weinig tevreden zijn, werd ik enthousiast en gaf ik aan dat ik vermoedde dat zij dit leuk zouden vinden. Zij vertelde mij met een groepje kinderen één keer per jaar kaarten te maken voor een bepaalde groep mensen, als zonnestraaltje in hun leven. Haar oog was dit jaar gevallen op de kinderen die komen naar de programma’s van stichting Bethlehem. Ze vroeg mij of ik wensen wilde vertalen in de plaatselijke taal, zodat de kinderen die in de kaart konden schrijven. Helaas ben ik de taal nog niet machtig, maar via contacten in Zuid-Afrika kon ik toch aan haar vraag voldoen. Zo kwam het dat ik, enkele weken geleden, met meer dan 100(!) kaarten in mijn koffer aankwam in Zuid-Afrika. De kinderen in Nederland hadden ontzettend hun best gedaan!

De eerstvolgende middag dat ik met de kinderen in Refilwe zou werken, nam ik een stapeltje kaarten mee. Die dag was er een programma met de tieners en ik vroeg mij van tevoren verschillende keren af hoe die hierop zouden reageren. Zouden ze het niet te kinderachtig vinden? Aan het einde van het programma lieten Carianne en ik enkele foto’s zien van Nederland, dit vonden ze interessant. Tot slot liet ik een foto zien van de kinderen in Nederland die kaarten voor hen maakten. Ik vertelde hen dat zij kaarten speciaal voor hen gemaakt hadden en daar ook een tekst in Sepedi ingezet had. De nieuwsgierigheid was gewekt. Eerst dankte Carianne, zodat de tieners na het uitdelen van de kaarten naar huis konden gaan. Hoe de tieners erop reageerden overtrof mijn verwachtingen. Na het krijgen van een kaart gingen zij weer op hun stoel zitten om eerst de kaart te lezen. Ze bewonderden en lazen elkaars kaarten en gaven aan het erg leuk te vinden, zeker de boodschap in Sepedi. Een paar tieners zaten wat te lachen en ik vroeg hen waarom. Eén jongen drukte daarop de kaart haast een beetje verlegen tegen zich aan en zei: “Er staat in dat deze kaart speciaal voor mij is. Ik ga er ook één voor haar maken.”

De dag erna had ik een programma met de jongste kinderen in de leeftijd van 5 tot 7 jaar. Na het programma vertelde ik dat wij iets voor hen hadden en liet één kaart aan de kinderen zien. Ze begonnen enthousiast in hun handen te klappen. Na het dankgebed stonden ze al snel om mij heen te dringen om een kaart te mogen krijgen. Ze waren er zo trots op, dat sommigen het zelfs niet aan anderen wilden laten zien, maar het stijf tegen zich aangedrukt hielden. Ook de week erna, toen wij de groepen hadden met kinderen in leeftijd van 8 tot 12 jaar, hebben wij de kaarten uitgedeeld. Het enthousiasme van deze kinderen was duidelijk te merken aan hun gepraat, gelach en geroep.

Ja, het was voor deze kinderen in Refilwe echt een zonnestraaltje om een kaart te mogen krijgen van een kind uit Nederland. Alle bedankjes die ik toen heb gehad, wil ik bij deze doorgeven aan de kinderen in Nederland die zo hun best hebben gedaan om deze kaarten te maken!

Teunie Oosterwijk