Liefde en regels
Zou hij nog terugkomen?
Aan de muur hangt een eenvoudig, blauw geverfd, kartonnen bord met enkele regels voor de kinderen tijdens het programma. De eerste keer hebben wij met de kinderen over deze regels gesproken en regelmatig wijzen wij de kinderen er nog eens op. De belangrijkste regels betreffen de eerbied tijdens de Bijbelvertelling en het respectvol omgaan met elkaar.
Het is al enkele weken geleden, maar het staat nog vers in mijn geheugen, dat Karabo sinds lange tijd weer een keer bij ons programma aanwezig was. Ik begon die dag met de Bijbelvertelling over Noach en de meeste kinderen zaten, zoals gewoonlijk, goed te luisteren. Alleen Karabo zat te lachen om een andere jongen en probeerde andere kinderen daarin mee te trekken. De waarschuwingen die we gaven, hadden helaas maar voor korte tijd resultaat. Na de Bijbelvertelling en het herhalen van een Bijbelvers en een psalm, was het tijd om te kleuren. Toen hij een ander kleurboekje bij mij kwam eisen (had hij het maar gewoon gevraagd) en onderweg nog een andere jongen een klap gaf, besloot ik om hem naar huis te sturen. Ik vertelde hem dat hij enkele waarschuwingen gehad had, maar daar niet naar luisterde en dus moest vertrekken (ook één van de regels van het bord). Hij smeekte of hij nog één kans mocht krijgen om het goed te doen. Ik vertelde hem dat hij de volgende keer weer welkom was, maar dat hij nu geen kans meer kreeg. Tegelijk vroeg ik mij af of dit juist over zou komen bij hem en bij de andere kinderen. Toen hij uiteindelijk verdrietig wegging, dacht ik: die zie ik niet meer terug.
Wie schetst mijn verbazing, toen ik de volgende keer Karabo binnen zag komen tijdens de Bijbelvertelling van Carianne? In gedachten zie ik hem nog verlegen, half vragend naar mij kijken. Ik wenkte hem met een glimlach, gaf hem een plaatsje en fluisterde dat ik blij was dat hij er was. En dat was ik ook, want ik had niet verwacht dat hij nog terug zou komen! Enkele dagen daarna hadden we na het Bijbelgedeelte een puzzel met invulwoorden over het Bijbelverhaal. De kinderen begonnen enthousiast aan de puzzel en ik liep langs hen om te kijken hoever ze waren, of ze het juist invulden en of ze hulp nodig hadden. Zo kwam ik ook bij Karabo en vroeg hem hoe het ging. Hij stelde een vraag over een bepaalde zin en door middel van vragen te stellen aan hem, kwam hij zelf op het juiste antwoord. Ik gaf hem en compliment en hij schreeuwde trots naar zijn vrienden dat hij het antwoord wist, waarna hij weer fanatiek verder ging. Enkele minuten later hoorde ik mijn naam roepen. Karabo vroeg of ik hem weer kon helpen en met wat aanwijzingen van mij kon hij weer verder. Toen hij helemaal klaar was, controleerde Itumeleng zijn puzzel en omdat deze foutloos was, schreef ze op dat hij alle punten gehaald had. Hierop sprong hij onder luid gejuich enthousiast door de ruimte. Daarna holde hij naar mij toe en liet zijn foutloze puzzel aan mij zien. Ik wilde hem er een compliment voor geven, maar voordat ik dat kon doen, sloeg hij zijn armen om mijn middel en gaf mij een dikke knuffel. Heel verwonderd, maar ook dankbaar knuffelde ik hem terug en gaf hem het compliment dat hij verdiend had. Daarna rende hij weer enthousiast weg.
Karabo komt nu trouw naar ons programma en is een aandachtige luisteraar tijdens de Bijbelvertelling. Ik hoop dat hij, en alle andere kinderen, hebben gevoeld dat ik van hen houd en waardeer wat ze kunnen, maar dat er ook regels zijn waar we ons allemaal aan moeten houden.
Teunie Oosterwijk
