Van vuilnisbelt tot schoolklasje
Door Lianne de Baat
‘Kijk!’, zo riep mijn lokale collega het uit naar twee bezoekers die Phumzile bezochten. ‘Nu zien jullie nog allemaal afval. Als je hier over een jaar terugkomt, ziet het er echt heel anders uit, hoor!’ Toen ik dit van een afstandje hoorde, kwam er een glimlach op mijn gezicht. Ik dacht bij mezelf: ‘We moeten het nog maar eens zien. Op z’n Afrikaans kan alles lang duren…’. Maar mijn lokale collega bleek wel degelijk gelijk te hebben. Ruim een jaar later is het op deze vuilnisbelt echt heel erg veranderd.
Bijbelklas
Naast de nieuwe keuken en een crèche is er in de afgelopen tijd ook hard gewerkt ‘onder de boom’. Er is een cementen muurtje gebouwd. Van alle kanten zijn autobanden op de kop getikt en omgebouwd tot stoeltjes. Genoeg materiaal om onder de boom te starten met een Bijbelklas voor kinderen.
Sinds begin maart komen we hier op elke maandag en vrijdag met de kinderen bij elkaar. Voorafgaand aan de Bijbelklas loop ik een rondje door Phumzile. Vaak is het zien daarvan al genoeg en komen er vanzelf wat kinderen achter me aan. Terug bij ‘de boom’ wordt er nog met wat tafels en een whiteboard gesjouwd. De Bijbelklas kan beginnen.
Voor sommige kinderen is dat wel nieuw. Zeker de kinderen die nog niet naar school gaan, zijn niet gewend om naar een verhaal te luisteren. Het is daarom ook geen overbodige luxe om eerst uit te leggen dat we tijdens het verhaal stil zijn en niet rondlopen. Gelukkig helpen de oudere kinderen graag een handje mee om de jongere kinderen rustig te houden.
Enthousiasme
Het liederenrepertoire kenden de kinderen al heel snel. De laatste toon van het ene lied heeft nog maar net geklonken, of het volgende lied wordt al weer ingezet door een enthousiasteling.
Na het gebed vertel ik een eenvoudig verhaal uit de Bijbel. Hoewel mijn vertaler een poosje met ‘zwangerschapsverlof’ mocht, kwam ze gelukkig na één maand al weer terug. Dus nu met haar baby in haar armen helpt ze me door het Bijbelverhaal te vertalen naar het Sepedi.
Vragen
Al vertellend kunnen je eigen gedachten soms alle kanten opgaan. Eerlijk gezegd zijn er momenten dat ik mezelf afvraag wat ik eigenlijk aan het doen ben. In een andere taal dan ik gewend ben en als een vreemdeling voor deze mensen de Bijbelse boodschap vertellen aan hen: heeft dat wel zin? Het is immers een boodschap die anders is dan ze gewend zijn: de boodschap dat deze kinderen niet geboren worden als een kind van God, maar dat dit alleen gebeurt als God in hun leven komt. Terwijl deze kinderen bijna dagelijks te horen krijgen dat ze al een kind van God zijn. Of ze horen thuis niets, maar uit het leven van de mensen in hun nabije omgeving lijkt het dat je Gods Woord niet serieus hoeft te nemen.
En gelukkig zijn er ook momenten dat je het werk niet alleen zuchtend, maar ook met vreugde mag doen. Waarom? Omdat de Heere Jezus Zelf gezegd heeft: ‘Laat de kinderkens tot Mij komen en verhindert hen niet; want derzulken is het Koninkrijk Gods.’ Het Koninkrijk Gods, ook voor kinderen? Ja, Hij heeft het Zelf gezegd! Dat geeft moed om te zaaien, ook voor de kinderen in Phumzile! Op hoop van zaad voor Hem!
