Trekken aan een dood paard
Wekelijks doe ik een Bijbelklas voor de tieners in Tshwaragang. Een weeshuis waar ongeveer 40 kinderen wonen. Een fijne plaats om te komen, de kinderen hebben een plekje in mijn hart. Vaderloze kinderen, moederloze kinderen en kinderen die om andere problemen in de familie niet meer thuis kunnen wonen. Wat een verdriet!
Vandaag denk ik met de kinderen na over het derde gebod. Hoe heilig is Zijn Naam! Maar het lijkt wel of geen van de kinderen luistert. De ene slaapt bijna, de volgende wordt afgeleid door geluid, de ander is druk met… Het voelt als trekken aan een dood paard. Het lukt mij maar niet om de aandacht te krijgen, dus besluit ik om mijn Bijbelklas maar kort en krachtig te houden.
Als we de Bijbelklas afsluiten met gebed dan klinkt mijn dankgebed ongeveer zo: ‘Heere, ik kan het niet in de harten brengen, wilt U de zonde vergeven die er was in luisteren (of niet luisteren) en wilt U de woorden Zelf in de harten van de kinderen brengen en kracht laten doen?’
Maar dan komen na de Bijbelklas een aantal kinderen naar mij toe…, met vragen over de Bijbelklas. ‘Kunt u nog een keer uitleggen wat het betekent dat we Gods Naam niet mogen gebruiken voor onze eigen eer?’. En ‘juf, maar hoe kun je bekeerd worden’?
Beschaamd, maar ook blij rijd ik terug naar huis. Ik ging alleen maar uit van wat ik zag, maar de Heere werkt onzichtbaar voor mijn ogen. Ja, Hij gaat door met Zijn werk, want Hij heeft het beloofd! Voor mij kan het voelen als ‘trekken aan een dood paard’. Maar Hij maakt doden levend door Zijn Woord.
‘Heere, wilt U ook mijn weeskinderen levend maken?’
Nella Verschuur
