Zo blij als een kind
Ontvangen maakt blij, maar geven niet minder!
Het is al enkele maanden terug dat wij als team nadachten over één van de kinderen die naar ons programma komt in Hammanskraal. Uit informatie van derden en uit wat wij zelf zien, blijkt dat hij (ik noem hem in deze blog Ofentse) één van de armste kinderen van de groep is. Wat konden wij als team voor hem en zijn familie doen? Een buurvrouw let op de familie en steekt hen af en toe wat eten toe, omdat het anders gebeurt dat Ofentse, zijn moeder en zijn zus zonder eten naar bed gaan. Carianne en ik zien dat hij vaak vroeg bij ons programma is, wat erop wijst dat hij die dag waarschijnlijk niet naar school is geweest. Daarbij heeft hij vaak dezelfde, kapotte of ongewassen kleren aan. Carianne en ik hebben vervolgens nagedacht wat wij op korte termijn voor Ofentse, die trouw naar ons programma komt, konden doen.
Van een vrouw uit de kerk in Silverton kregen wij in die tijd enkele jongenstruien. We hebben direct gekeken welke groot genoeg zouden zijn voor Ofentse en konden 3 truien apart leggen. De winter zou eraan komen en het kan dan in de ochtend, avond en nacht erg koud zijn in Zuid-Afrika. De volgende dag vertelden wij aan Itumeleng, onze collega, dat wij truien voor Ofentse hadden kunnen regelen. Na het programma riep zij hem daarom apart en vertelde wat wij meegebracht hadden en dat hij deze even moest passen. Ofentse kwam schuchter binnenlopen, maar toen ik hem de truien liet zien, begonnen zijn ogen te stralen. Hij paste de truien allemaal en had een brede glimlach op zijn gezicht. We vertelden hem dat wij de volgende dag de truien aan zijn moeder zouden geven, waarop hij met een blij gezicht weer met de andere kinderen ging spelen. Itumeleng, Carianne en ik spraken nog even verder over Ofentse. Itumeleng zegde toe schoolschoenen voor hem te regelen. Wij gaven aan nog een paar nieuwe, stoere gympen voor jongens te hebben staan, die we de keer erop mee zouden nemen.
Toen wij de keer erna het programma afgerond hadden, riep Itumeleng Ofentse weer apart. Ik zie nog steeds zijn gezicht en zijn ogen voor me toen ik de gympen uit de plastic tas haalde. Zijn ogen werden groot en hij begon te stralen en druk te praten in zijn eigen taal. Hij wilde ze gelijk aantrekken. Dat kwam goed uit, want ik wilde kijken of de gympen niet te klein waren. Ze waren wat aan de kleine kant, maar Ofentse wilde zijn schoenen niet meer kwijt. Hij rende ermee naar buiten om ze te laten zien aan zijn vrienden. Vanaf een afstand keek ik toe hoe de andere jongens in een groep om hem heen stonden, druk pratend. Toen deed hij zijn schoenen uit, stopte ze weer in de plastic tas, liet het spelletje voor wat het was en rende richting de poort. Ik zag hem over het weggetje naar huis huppelen, de tas met zijn nieuwe gympen slingerde in zijn ene hand en met zijn andere hand zwaaide hij naar ons. De lach op zijn gezicht was van meters afstand te zien...
Teunie Oosterwijk
