Afscheid

van Zuid-Afrika

‘Dit is de laatste keer dat…’ Deze zin is de afgelopen tijd vaak door mijn hoofd geschoten. En zo is nu ook het moment aangebroken voor deze afsluitende blog.

Vanwege ons voorgenomen huwelijk heb ik mijn werkzaamheden als veldwerker in Zuid-Afrika in november afgerond en ben ik sinds kort terug in Nederland. Op dit moment voelt het vooral nog heel onwerkelijk, alsof ik op verlof ben en over een paar weken weer terug zal keren naar Zuid-Afrika. In mijn gedachten ben ik nog veel daar. In Nederland is alles weer heel normaal, maar tegelijkertijd ook vreemd. Een beetje alsof ik tussen twee werelden inzit. Maar dat hoort bij het proces van terugkeer.

Het is altijd moeilijk om afscheid te nemen na ergens langere tijd gewoond te hebben. Om de mensen van wie ik ben gaan houden, achter te moeten laten. Om het werk in Zuid-Afrika los te laten. Een periode in mijn leven af te sluiten.

De laatste weken van mijn verblijf in Zuid-Afrika stonden in het teken van afscheid. Op het werk hebben we op elke locatie een afscheidsbijeenkomst met de kinderen georganiseerd en heb ik persoonlijk afscheid genomen van de medewerkers. Ook vanuit de kerk werd een ‘afscheidsbraai’ (barbecue) voor me geregeld.

Soms was ik zo druk bezig met het regelen van alles dat ik er als het ware niet echt bij stilstond. Maar op andere momenten drong het besef van het afscheid goed tot me door en voelde ik het verdriet dat dat met zich meebrengt. Het doet pijn om te bedenken dat ik die kindergezichtjes in ieder geval voorlopig niet meer zal zien, dat ik niet meer elke dag samen zal werken met mijn fijne collega’s in Zuid-Afrika, dat ik niet meer even op bezoek kan gaan bij de mensen uit de kerk om wie ik veel ben gaan geven.

Maar aan de andere kant waren het ook mooie weken, waarin wederzijdse waardering werd uitgesproken, de band met elkaar gevoeld werd, en samen werd teruggeblikt op de afgelopen jaren. De goede herinneringen zal ik altijd met mij meedragen. En ik hoop ook vanuit Nederland betrokken te blijven bij het werk van Stichting Bethlehem.

Het is voor mij een moment van terugblikken en vooruitkijken. Alhoewel het loslaten op dit moment nog moeilijk is, is het een troostende en kleinmakende gedachte dat God voor Zijn eigen werk zal zorgen en Hij mij daarvoor niet nodig heeft. Het blijft me verwonderen dat Hij nieuwe mensen stuurt die het werk de komende tijd voort hopen te zetten. Als ik kijk naar het werk dat ik heb mogen verrichten, voel ik me zo tekortschieten. Het is mijn gebed dat de Heere er ondanks alle gebrek Zijn zegen over wil geven, zowel voor de mensen in Zuid-Afrika als voor mij persoonlijk. En dat ook het toekomstige werk dat daar verricht wordt gezegend zal worden!

Carianne van Holst